اینترنتِ اشیاء مفهومی جدید در دنیای فناوری و ارتباطات بهشمار میآید اما عبارت اینترنت چیزها، برای نخستین بار در سال ۱۹۹۹ توسط کوین اشتون مورد استفاده قرار گرفت و جهانی را توصیف کرد که در آن هر چیزی، از جمله اشیای بیجان، برای خود هویت دیجیتال داشته باشند و به کامپیوترها اجازه دهند آنها را سازماندهی و مدیریت کنند. اینترنت در حال حاضر همه مردم را به هم متصل میکند ولی با اینترنت چیزها تمام اشیاء به هم متصل میشوند. البته پیش از آن کوین کلی در کتاب قوانین نوین اقتصادی در عصر شبکهها (۱۹۹۸) موضوع نودهای کوچک هوشمند (مانند سنسور باز و بسته بودن درب) که به شبکه جهانی اینترنت وصل میباشند را مطرح نمود.
اینترنت اشیا هم پابهپای گجتهای پوشیدنی پیش میرود. در این تکنولوژی ماشینها با هم حرف میزنند و انسانهای متصل به اینترنت بر آنها نظارت دارند، کارهایشان را تحلیل میکنند و با توجه به نتیجهٔ پردازش این ابردادهها عکسالعمل نشان میدهند. یخچال، سطلآشغال و حتی توستر کامپیوتری شده و از همه مهمتر با هم شبکه میشوند. یکی از نمونههای شناختهشده این تکنولوژی، ترموستات Nest است. این ترموستات متصل به وایفای به شما اجازه میدهد که از راه دور و به کمک تلفن همراه خود، دما را تنظیم کنید. همچنین میتواند الگوهای رفتاری شما را یاد گرفته و بر اساس آن برنامههای تنظیم دما بسازد. گوگل در سال ۲۰۱۴، Nest را به مبلغ ۳٫۲ میلیارد دلار خریداری کرد. شرکتی دیگر به نام SmartThings (اشیای باهوش)، که سامسونگ آن را آگوست امسال خرید، سنسورها و کیتهای خانه هوشمند مختلفی را ارائه میدهد که میتوانند چیزهایی مثل ورود و خروج افراد به خانه را کنترل کرده و در صورت نشت آب به شما اخطار دهد تا از این راه آرامش خاطر صاحبخانه را تأمین کند. اینترنت اشیا با میلیاردها سنسور، سیستمهای هوشمند و اپلیکیشن در آینده تکنولوژی بازاری به راه خواهد انداخت که تاکنون نمونهاش را ندیدهایم. اگر کنجکاوید میتوانید با روتر وایفای اینترنت اشیا را تجربه کنید.